HPV معمولاً هیچ علامتی ایجاد نمی کند. برخی از انواع کم خطر HPV باعث ایجاد زگیل های پوستی رو یا اطراف اندام های تناسلی، مقعد، دهان یا گلو می شوند. انواع پرخطر HPV نیز با سرطان هایی مانند سرطان دهانه رحم، مقعد و گلو مرتبط هستند. سویه هایی مانند HPV 16 و HPV 18 خطر بالاتری برای ابتلا به سرطان دهانه رحم دارند. آیا انتقال زگیل تناسلی با کاندوم ممکن است؟در ادامه مطلب توضیح خواهیم داد.
ایا زگیل تناسلی با کاندوم منتقل می شود؟
در رابطه با انتقال زگیل تناسلی با کاندوم باید گفت که با اینکه کاندوم ها نمی توانند محافظت کاملی در برابر ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ارائه دهند، اما به طور قابل توجهی خطر انتقال آن را کاهش می دهند.
HPV یک ویروس بسیار شایع است و طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، حدود 13 میلیون نفر در ایالات متحده سالانه به HPV مبتلا می شوند.
لازم به ذکر است که ماهیت گسترده این ویروس، به انتقال آن کمک می کند. استفاده از کاندوم خطر ابتلا به HPV را کاهش می دهد، اما همچنان خطر انتقال زگیل تناسلی با کاندوم وجود دارد؛ چرا که HPV از طریق تماس پوست با پوست منتقل می شود، نه فقط از طریق مایعات بدن. این امر با بسیاری از عفونت های جنسی دیگر – که معمولاً از طریق مایعات بدن مانند منی یا خون منتقل می شوند – متفاوت است.
کاندوم، بخش هایی از اندام های تناسلی مردان و زنان را می پوشاند اما تمام پوست این ناحیه را پوشش نمی دهد. ویروس پاپیلومای انسانی می تواند به آن نواحی از بدن که کاندوم آن را نمی پوشاند، مانند کیسه بیضه، لب های بیرونی واژن یا اطراف مقعد، سرایت کند. بنابراین، حتی اگر از کاندوم به درستی استفاده شود، باز هم امکان انتقال HPV هنگام تماس نزدیک وجود دارد.
پیشگیری از HPV چگونه است؟
موثرترین راه برای پیشگیری از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) واکسیناسیون است. واکسن HPV در برابر انواع رایج و پرخطر HPV که می توانند منجر به زگیل های تناسلی و سرطان های مختلف، از جمله سرطان دهانه رحم، مقعد و گلو شوند، محافظت می کند.
پزشکان به شدت توصیه می کنند که دختران و پسران قبل از شروع فعالیت جنسی، واکسن HPV را دریافت کنند. موسسه ملی سرطان نیز واکسیناسیون روتین HPV را از سن ۱۱ یا ۱۲ سالگی پیشنهاد می دهد. با اینکه سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) واکسن HPV را برای افراد تا سن ۴۵ سال تایید کرده است، اما متخصصان NCI این واکسن را برای همه افراد بین ۲۷ تا ۴۵ سال توصیه نمی کنند.
علاوه بر واکسیناسیون، روش های دیگری نیز برای کاهش خطر ابتلا به HPV وجود دارند:
- استفاده از کاندوم: کاندوم ها نمی توانند محافظت کاملی در برابر HPV ارائه دهند، اما استفاده صحیح و مداوم از آنها در فعالیت های جنسی، می تواند خطر انتقال ویروس را کاهش دهد.
- محدود کردن شرکای جنسی: کاهش تعداد شرکای جنسی می تواند احتمال مواجهه با ویروس را کاهش دهد.
- تک همسری: داشتن رابطه با یک شخص که آزمایش HPV او نیز منفی است، می تواند خطر ابتلا را کاهش دهد.
- اجتناب از تماس جنسی با افراد مبتلا به HPV: پرهیز از تماس جنسی با افرادی که به HPV مبتلا هستند یا علائمی مانند زگیل های تناسلی را نشان می دهند، می تواند خطر انتقال را کاهش دهد.
آیا HPV قابل درمان است؟
در حال حاضر درمانی قطعی برای HPV وجود ندارد. با این حال، در اکثر موارد، سیستم ایمنی بدن می تواند طی 2 سال به طور خودکار این ویروس را از بین ببرد. بسیاری از افرادی که به HPV مبتلا می شوند، ممکن است هیچ علائمی نداشته باشند یا مشکلی برای سلامتی شان ایجاد نشود.
چگونه از انتقال HPV به شریک زندگی خود جلوگیری کنیم؟
برای جلوگیری از انتقال HPV، ترکیبی از واکسیناسیون، رعایت بهداشت جنسی و ارتباط صادقانه ضروری است.
واکسیناسیون: واکسن HPV اثر زیادی در جلوگیری از انتقال انواع رایج و پرخطر این ویروس دارد.
سبک زندگی سالم: یک سیستم ایمنی قوی می تواند به بدن کمک کند تا ویروس را به طور کارآمدتری از بین ببرد. داشتن یک سبک زندگی سالم شامل تغذیه مناسب، ورزش منظم و پرهیز از سیگار کشیدن، می تواند عملکرد سیستم ایمنی را تقویت کند.
اجتناب از فعالیت جنسی در صورت وجود علائم: اگر فردی زگیل های تناسلی قابل مشاهده دارد یا HPV مثبت بوده است، باید به دنبال درمان باشد و تا زمانی که زگیل ها یا عفونت برطرف شوند، از فعالیت جنسی خودداری کند.
استفاده از کاندوم و دنتال دم: اگرچه کاندوم و دنتال دم نمی توانند محافظت کاملی در برابر HPV ارائه دهند، اما می توانند خطر انتقال را کاهش دهند. این بدان علت است که HPV از طریق تماس پوست با پوست منتقل می‌شود و این موانع می توانند بخشی از پوست نواحی تناسلی یا دهان را پوشش دهند.
HPV و غربالگری سرطان چه ارتباطی با یکدیگر دارند؟
ویروس HPV با انواع مختلفی از سرطان ها مرتبط است. به همین دلیل، غربالگری برای تشخیص زودهنگام این سرطان ها، بخش مهمی از مراقبت‌های بهداشتی و جنسی محسوب می شود.
این آزمایش ها عبارتند از:
- آزمایش پاپ اسمیر: در این آزمایش، سلول هایی از دهانه رحم جمع آوری می شود تا تغییرات پیش سرطانی احتمالی بررسی شود. این تغییرات، اگر زود تشخیص داده شوند، توسط پزشک قابل درمان هستند و از پیشرفت آنها به سمت سرطان جلوگیری می شود. توصیه می شود که خانم ها از سن ۲۱ سالگی به طور منظم آزمایش پاپ اسمیر انجام دهند.
- آزمایش HPV: این آزمایش برای بررسی وجود انواع پرخطر HPV که می توانند منجر به سرطان دهانه رحم شوند، انجام می شود. متخصصان اغلب این آزمایش را به همراه آزمایش پاپ اسمیر برای زنان بالای ۳۰ سال انجام می دهند.
